K6T Monteverdi: Missa in illo tempore | Oltremontano

Andrea Gabrieli: Ricercata
Giovanni Paolo Cima: Sonata per cornetto e trombone (Concerti ecclesiastici, a una, due, tre, quattro, & a cinque voci)
Claudio Monteverdi: Missa in Illo Tempore: Kyrie-Christe-Kyrie
Claudio Monteverdi: Missa in Illo Tempore: Gloria
Nicolas Gombert / dim. Doron Sherwin: Missa in Illo Tempore
Claudio Monteverdi: Missa in Illo Tempore: Credo
Claudio Monteverdi: Missa in Illo Tempore: Sanctus
Giovanni Pierluigi da Palestrina / Giovanni Bassano: Tota pulchra es
Claudio Monteverdi: Missa in Illo Tempore: Agnus Dei I, II, III

OLTREMONTANO
CAPELLA CRACOVIENSIS

Ilona Szczepańska sopran I
Łukasz Dulewicz sopran II
Piotr Szewczyk alt
Piotr Windak tenor I
Szczepan Kosior tenor II
Marek Opaska bas I
Przemysław Józef Bałka bas II

Doron David Sherwin cynk
Bart Rodyns organy
Frank Pschichholz teorba

Wim Becu puzon / dyrygent

bilety dostępne online oraz w punktach sprzedaży Eventim

Missa In illo tempore Claudia Monteverdiego (1567 – 1643) opublikowana została w 1610 w jednym tomie wraz z jego Nieszporami Maryjnymi (Vespro della Beata Vergine), których sławy jednak nie podzieliła. Ich zestawienie obok siebie miało wyraz symboliczny: pierwsza z kompozycji zwracała się ku przeszłości, druga wyglądała ku nowym horyzontom muzyki sakralnej. Monteverdi udowodnił, że doskonale odnajduje się w zupełnie różnych stylach, oddalając tym samym zarzuty, jakoby miał trudności z komponowaniem w powoli wychodzącej z mody, ale uważanej z probierz kompozytorskiego rzemiosła, ściśle kontrapunktycznej manierze. Zademonstrował, że panuje nad nią doskonale, z biegłością równą dawnym mistrzom (Palestrinie czy Lassusowi), czym uwiarygodnił też siebie jako tego, który może wprowadzać do muzyki śmiałe innowacje i wytyczać jej przyszłe kierunki. O tym, że autor „Orfeusza” istotnie uważał swój zbiór dwóch tak samo wielkich, jak różnych, utworów za wyjątkowy dowodnie świadczy fakt, że opatrzył go dedykacją skierowaną do papieża Pawła V. Ten nie docenił jednak gestu, bo choć partyturę łaskawie przyjął, nie odwdzięczył się rekompensatą, jakiej szukający dodatkowego źródła zarobku muzyk oczekiwał. Monteverdi przyłożył się do pracy nad swoją sześciogłosową mszą niezwykle starannie. Jak autorzy literackiej grupy OuLiPo mnożą różne przymusy, jakim muszą sprostać, pisząc tekst, tak Monteverdi piętrzył kompozytorskie zadania i problemy, by na końcu zwycięsko z nich wybrnąć. Oparł mszę na motecie In illo tempore Nicolasa Gomberta (ok. 1495 – 1560), twórcy zmarłego jeszcze przed jego narodzinami — jakby chciał się zmierzyć z wielkim dziedzictwem, które, w dużej mierzy za sprawą niego samego, zaczynało ustępować miejsca estetyce mniej skupionej na wręcz matematycznie precyzyjnej technice, a bardziej teatralnej — tej nazwanej później, z niejakim wyrzutem, barokową.

— Krzysztof Dix