Bach & Co. / Katarzyna Olszewska

Johann Sebastian Bach: III Suita orkiestrowa D-dur BWV 1068
Johann Sebastian Bach: Koncert skrzypcowy a-moll BWV 1041
–
Georg Philipp Telemann: Koncert obojowy c-moll TWV 51:c1
Georg Philipp Telemann: Koncert skrzypcowy B-dur TWV 51:B1
Johann Sebastian Bach: Koncert podwójny c-moll BWV 1060R

Katarzyna Olszewska skrzypce
Magdalena Karolak obój

Agnieszka Świątkowska Tomasz Góra Jadwiga Czepielowska skrzypce I
Seojin Kim Zofia Wojniakiewicz Beata Nawrocka Maciej Czepielowski skrzypce II
Dymitr Olszewski Mariusz Grochowski altówka
Anna Cierpisz wiolonczela
Anna Bator kontrabas
Anna Firlus klawesyn
Paweł Gajewski Marian Magiera Paweł Durowski trąbka
Tomasz Sobaniec kotły

bilety dostępne online oraz w kasach Teatru Słowackiego

koncert w ramach cyklu Capella in Theatrum

Georg Philipp Telemann był przyjacielem Bacha i ojcem chrzestnym jednego z jego synów; jednak mimo przynależności do tego samego pokolenia, dzielenia wspólnej niemieckiej kultury muzycznej i prywatnej zażyłości ich muzyka pozostawała bardzo różna. Telemann z nich dwóch był na pewno twórcą bardziej światowym, trafiającym w gust współczesnych bardziej bezpośrednio od nazbyt uczonego i ekstrawaganckiego zdaniem wielu Bacha. Barok obfitował w muzyków niezwykle płodnych, ale Telemann wyróżnia się nawet na tle ogólnego obrazu epoki. Zadziwia, że pisząc tak wiele, był w stanie zachować tak niezmąconą świeżość inwencji i niewyczerpaną pomysłowość. Samych tylko koncertów instrumentalnych skomponował grubo ponad setkę, a można pośród nich odnaleźć prawdziwe skarby. Koncert skrzypcowy B-dur miesza akcenty niemal ludowe z natchnioną kantyleną rodem z twórczości Vivaldiego, obojowy koncert c-moll udowadnia z kolei, że Telemann, gdy chciał, potrafił zawrzeć w muzyce dawkę głębi podobną Bachowskiej, łącząc ją przy tym z operowymi gestami godnymi najlepszych Händlowskich arii.

Koncert otworzy III suita orkiestrowa Bacha, utwór skrywający jeden z najczęściej wykonywanych fragmentów z całej spuścizny Johanna Sebastiana. Chodzi oczywiście o słynną „Air”, w licznych, mniej lub bardziej cukierkowatych, opracowaniach, wykonywaną pod zaskakującym luźnym traktowaniem faktów tytułem „Aria na strunie G”. W kontekście całości suity, gdy wykona się ją w zgodzie z duchem epoki, odradza się z prochu, na który starł ją głodny sentymentalnego, ulukrowanego Bacha przemysł kulturalny i objawia się w całym swoim pierwotnym pięknie. Przypominają się tu słowa Hanny Arendt, która za największe zagrożenie dla sztuki uważała rozmaite formy przeróbek, pisania na nowo i adaptacji, które dzieło ściągają do poziomu kiczu. Muzyka Bacha trwa na przekór tym zabiegom, niezmienne wywierając najmocniejsze wrażenie w swojej własnej, oryginalnej, postaci.

—Krzysztof Dix